Bağımlılık, uyuşturucu, uyuşmak, tozlar, eroin, metamfetamin… Sizlere bu kelimeler ne ifade ediyor bilmiyorum ama dışarıda aynı sokaklarda dolaştığımız, aynı mahallerde oturduğumuz, çocuklarımızı gönderdiğimiz okullardaki pek çok kişiye hiçte yabancı değiller. Hukuk lisansını tamamlamış bir gazeteci çocuğu olarak son dönemde iki meslekte de yüzleşmek zorunda kaldığım bu kavramlar çoğu ailenin duymak bile istemediği kelimeler. Fakat bu görmezden gelinecek bir konu olmaktan çıkmış hatta sesli şekilde üzerine bastırılarak savaşılması gereken bir konu haline gelmiş durumda.
Tekirdağ her ne kadar büyükşehir unvanını almışsa da nüfusu ortada kendini koruyabilecek yapıda bir şehir. Fakat adliye koridorlarındaki veya emniyet teşkilatındaki havayı biraz soluduğunuzda pek çok görevlinin canla başla bu uyuşturucu problemiyle baş etmeye çalıştığını göreceksiniz.
Peki bu anlamda neler yapabiliriz? Bence işe gençlerden başlamak gerekiyor. Onlara verilecek eğitimlerle bunun bir zevk alma yolu olmadığını, hayatlarını hangi noktaya sürükleyebilecekleri konusunda bilgi sahibi olmalarını sağlamalıyız. Liselerde, üniversitelerde gençler bunun farkında yaşar ve almazsa bu pazarın da büyük bir kanadını kırmayı zaten başarmış olacağız. Ebeveynler olarak baskıcı tavırlarla değil eğitici ılıman bir yaklaşımla kullanan arkadaşlarımızı arındırma çabasında olmalıyız. Çünkü despot yaklaşımlar onları buna iten şeyin başında yer alıyor. Bunun yanı sıra gördüğüm kadarıyla toplumdaki işsizlik, statü farkları sebebiyle, başka bir dalda tutunamamış aslında canı yanmış insanların ellerinde oyuncak gibi gördükleri bu maddeler tehlike saçıyor. Bence toplumun bu kısmını bazı mahallere kapatıp görmezden gelmek yerine kontrollü şekilde topluma kazandırma çalışmaları başlatmalıyız. Aksi halde üzgünüm ki o uyuşukluğun beraberinde getirdiği daha ağır suçlar da artarak toplum huzuru hızla bozulmaya devam edecek. Şunu unutmayalım ki hiçbir anne çocuğunun kapısını açtığında onu zehirlenmiş, uyuşmuş daha kötüsü can vermiş halde görmek istemez…